چکیده راهبری (سرپرستی) در کوهستان – بخش هشتم

دکتر بابک (ابوالفضل) جوادی

بخش هشتم: یادگیری راهبری

     برخی افراد، تواناییهای ویژه سرشتی برای مدیریت و راهبری دارند اما بدون آموزش و تمرین، این ظرفیتها کاربردی نمی شوند. کسانی که چنین ظرفیتهای سرشتی را ندارند، برای راهبر شدن باید بیشتر تلاش کنند. از مهمترین عوامل سازنده راهبران می توان شخصیت، ارتباطات، دانش، فراست، توان و تجربه را نام برد که بیشتر آنها آموختنی هستند. کمبود فرصتهای آموزشی، از مهمترین علتهای ناتوانی راهبران پروژه های کوهنوردی ماست.

     برای یادگیری راهبری، باید چرخه بهبود شایستگی خود را پدید آوریم. این چرخه با تعیین سطح شایستگی دلخواه آغاز می شود (دوست داریم در چه سطحی مدیریت کنیم؟)و با ارزیابی سطح شایستگی کنونی ادامه می یابد (در حال حاضر توان مدیریت ما در چه سطحی است؟). سپس باید اولویتهای یادگیری خود را تعیین کنیم، برای رسیدن به آنها برنامه بریزیم و آن را اجرا نماییم. سپس پیشرفت خود را ارزیابی کنیم و بر پایه نتیجه، چرخه تازه ای از بهبود شایستگی را آغاز نماییم.

     در عمل نیز باید گامهای خودراهبری (مدیریت خود در روند صعود)، دگرراهبری (مدیریت افراد دور و بر خود، هم طناب، هم چادر و …)، دستیاری (کمک رسمی یا غیر رسمی به سرپرست تیم)، راهبری تیم (در قالب سرپرست رسمی)، راهبری پروژه (مانند جشنواره ها، صعودهای بلند و …) و راهبری سازمان (مانند کانون ها، انجمن ها و …) را پشت سر گذاشت. پیمودن این مسیر، نیاز به زمان کافی برای کسب تجربه دارد. علت ناکامی بسیاری از مدیران دستگاه های رسمی کوهنوردی کشور نیز نداشتن تجربه حضور در این فرایند تکاملی است.

منبع: کتاب « راهبری در طبیعت و کوهستان» – جوادی، ابوالفضل، 1340- انتشارات ایران سنجش- 1395.

« با شرکت در دوره های آموزشی، مهارت حیاتی راهبری و سرپرستی را به دست آوریم.»