اخباراخبار کارگروه آموزش و پژوهشاخبار کارگروه ها

کوهنوردی نوین چیست؟

دکتر بابک (ابوالفضل) جوادی

     بر پایه اسناد و مدارک اتحادیه جهانی کوهنوردی (UIAA)، کوهنوردی نوین (New Alpinism) آمیزه ای از کارکردهای ورزشی گوناگون است که می توان آنها را در شاخه های زیر رده بندی کرد:

1- راهپیمایی و کوهپیمایی (Hiking and Trekking) : پیاده روی در کوهپایه ها یا میان گردنه ها و پناهگاههای کوهستانی را راهپیمایی می نامند که عموما راههای کوتاه و بدون شب مانی را در بر می گیرد. راهپیماییهای بلند دارای شب مانی یا در کوههای بلندتر را کوهپیمایی می نامند، بویژه اگر بیرون از راههای پاکوب باشند. در این شاخه از کوهنوردی، عموما نیازی به کاربرد دستها برای پیشروی نیست.

2- صعود مسیرهای آماده (Climbing Via Ferratas) : این شاخه، سنگ نوردی در مسیرهای پرشیب مجهز به کابل، نردبان و دیگر لوازم و زیرساختهای کمکی و حفاظتی را در بر می گیرد.


3- کوهنوردی عادی (Classic Mountaineering) : این شاخه، صعود مسیرهای سنگی تا درجه سه اتحادیه و مسیرهای یخ و برف تا شیب چهل درجه را در بر می گیرد. بیشتر مسیرهای عادی کوهها در این رده جای می گیرند.

4- کوه اسکی (Ski Mountaineering) : برخی کوهنوردان برای بالا رفتن از کوه یا گذر از یالها و تیغه ها از اسکی بهره می گیرند. این شاخه از کوهنوردی، پیچیده و نیازمند مهارت بالاست.

5- صعود ماجرایی یا سنتی (Adventure or Traditional Climbing) : در این شیوه، صعودگر یا بی حمایت صعود می کند یا ابزار حمایت را خود کار می گذارد. خطای صعودگر می تواند پیامدهای جدی داشته باشد. پس صعود با استرس فراوان همراه است و کارکرد صعودگر بر پایه میزان پایداری او در برابر استرس داوری می شود.

6- صعود ورزشی (Sport Climbing) : در این شیوه، رول بولتها حمایت کامل پدید می آورند و افتادن صعودگر، پیامد جدی ندارد. صعود با استرس چندانی همراه نیست و کارکرد ورزشکار بر پایه حرکات و تکنیکهای او داوری می شود. همه صعودهای با طناب، در یکی از دو رده ( ماجرایی – ورزشی ) جای می گیرند.

7- سنگ نوردی (Crag Climbing) : صعود طبیعی مسیرهای نه چندان خطرناک با طول یک تا سه طناب، در این رده جای می گیرد.

8- صعود پیوسته (Continuous Climbing) : درازای این مسیرها مانند مسیرهای سنگ نوردی است اما بخاطر کلاهک، کمربر و … برگشت از آنها دشوار است. این مسیرها را باید کامل کرد و از راهی دیگر به پایین برگشت.


9- سنگ کوتاه (Bouldering) : در این شاخه، کوهنوردان روی مسیرهای دشوار اما کوتاه کار می کنند که بخاطر نزدیکی به زمین، نیازی به طناب ندارد. کفش سنگ، کیسه پودر و یک تشک، تنها لوازم مجاز کوهنورد هستند. سنگ کوتاه می تواند طبیعی یا ساختگی ( شیب منفی ) باشد.

10- دیواره مصنوعی (Artificial Objects) : این دیواره ها را می توان در خانه، باشگاه یا فضای باز برپا کرد و رقابتهای تخصصی دارند. ضوابط رقابتهای سه گانه این شاخه ( سختی، سرعت و شیب منفی ) را انجمن جهانی صعودهای رقابتی (ICCC) – وابسته به اتحادیه جهانی کوهنوردی – تدوین کرده است.


11- دیواره نوردی (Big Wall/Aid Climbing) : این شاخه، دیواره های بلندی را در بر می گیرد که معمولا نمی توان آنها را به روش طبیعی صعود کرد. کوهنورد از کارگاهها، میانیها و دیگر تجهیزات کمکی بهره می گیرد. او باید کمترین رد پا را روی سنگ به جا بگذارد و تا می تواند از سوراخ کردن، رول بولت گذاشتن و هر گونه دستکاری دیگر در سنگ پرهیز کند.

12- صعود آلپی (Alpine Climbing) : این گونه صعود با کمترین تجهیزات کمکی و بیشترین سرعت ممکن انجام می گیرد. درازای مسیر می تواند کوتاه یا بسیار بلند باشد اما جنس آن معمولا برف، یخ یا ترکیبی ( یخ و سنگ ) است.

13- صعود ابر آلپی (Super Alpine Climbing) : ضوابط این صعودها مانند صعودهای آلپی است اما در ارتفاعات بالا و روی کوههای شش تا هشت هزار متری انجام می گیرند. در صعود ابر آلپی از ثابت گذاری، کمپهای ارتفاع و کمک باربر و شرپا بهره نمی گیرند.

14- صعود هیاتی (Expedition Climbing) : این صعودهای بلند معمولا با گروههای بزرگ، در مسیرهای عادی و با بهره گیری از طناب ثابت، کمپهای ارتفاع، اکسیژن، باربر و شرپا انجام می گیرند.

* برخی کارکردهای بالا برای کوهنوردان کشور ما کمتر شناخته شده اند. بیشتر کوهنوردان ما در حیطه کوهپیمایی و کوهنوردی عادی فعالیت می کنند. صعودهای آلپی (بند دوازده) در کشور ما عموما با ویژگی «سرعت» شناخته می شوند اما ویژگی های دیگری نیز دارند که سبکباری (بهره گیری از کمترین نفرات و تجهیزات ممکن)، سازگاری با محیط (گذاشتن کمترین ردپا در طبیعت)، هزینه مالی و زمانی پایین، شانس بالای صعود (بخاطر رویکرد تیمی و مدیریت مشارکتی) و از همه مهمتر ضریب ایمنی بالا (بخاطر کاهش زمان حضور در ارتفاع) از آن جمله اند. بیشتر ویژگی های صعود آلپی، در شرایط کنونی (همه گیری کووید نوزده) کارساز است و می تواند خطر آلودگی به ویروس را به حداقل برساند. پس کافی است اصول صعود آلپی را با رعایت آداب سرفه، حفظ فاصله و توجه به دیگر رفتارهای بهداشتی همراه نماییم. این رویکرد نه تنها برای کووید نوزده، بلکه برای همه بیماری های واگیر تنفسی کاربرد دارد. همه گیری کووید نوزده در کشور ما، به این زودی فروکش نخواهد کرد و کوهنوردان (و دیگر ورزشکاران) باید با ایجاد تغییرات لازم در سبک و سیاق فعالیت ورزشی خود، با این شرایط سازگار شوند.                                      «ورزش منظم روزانه، ضرورت حیاتی این روزهاست.»

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا